Gdzieś na skraju jawy i snu, na tafli szarej wody mienią się odbicia naszej świadomości…tańczą, zmieniają swój kształt i podmieniają wspomnienia na złudzenia.
Błyszczący pokaz niepamięci, ferie retro artefaktów a wszystko za sprawą dźwięków, które idealnie trafiają w tę część umysłu, która jest na tyle elastyczna by udźwignąć taką zabawę z tym co uznaliśmy za wyblakłe.
Może dlatego, że na co dzień obcujemy z ogłuszającym szumem i tak naprawdę nie możemy wsłuchać się w głos, który zdaje się być kluczem do archiwum, które nosimy w sobie?
Przyśnione czy przekłamane?
Wątpliwości dobiegają coraz głośniej, w miarę słuchania ‘Hipokamp’ – najnowszej płyty Marka Napiórkowskiego (2019), która kilka dni temu pojawiła się w czarnej wersji.
A nowa płyta to Napiórkowski, który zaskakuje.
Kolorem, temperaturą, ale przede wszystkim aurą.
Już nie jest tak jasno, zawadiacko ani szepcząco blisko.
Na ‘Hipokamp’ pojawiają się elementy, których wcześniej nie było – rozedrganie i…cień.
Cień, w którym do głosu dochodzą nieoczywiste nuty, napięcie i echo miejsc głębokich na tyle, że mamy dreszcz zaglądając do nich.
Jednocześnie to płyta cudownie rozkręcona, rytmiczna emocjonalnie i przede wszystkim perfekcyjnie (nied)opowiedziana.
To po prostu inne oblicze tego samego człowieka, wokół którego nagromadziły się impulsy pochodzące z wielu różnych źródeł – mogło dojść do niebezpiecznych wyładowań a skończyło się na przepięknej, wciągającej swą tajemnicą, liryce.
Tak, ‘Hipokamp’ ma głębię, która od pierwszych nut nie pozwala przejrzeć tego wydawnictwa na wylot. Tu naprawdę trzeba się zanurzyć, wsłuchać i przede wszystkim spędzić czas.
Nieprzejrzystość tego albumu jest wciągająca.
Zmusza do odkrywania, refleksji i pewnego wysiłku emocjonalnego.
Jednakże w zamian oddaje bardzo długą podróż za zamkniętymi oczami.
A dotrzecie naprawdę daleko.
Osobiście, mam poczucie pewnego odrealnienia tej sesji.
Wybrzmiewają tu takie dźwięki, które malują kształty nieznane.
Niczym jak na zalanych fotografiach…widzimy majaczące obrazy, ale nie potrafimy przypisać ich do czegokolwiek znajomego.
Dlatego brniemy w to dalej łudząc się, że te kontury się wyostrzą.
To naprawdę niesamowite uczucie, zwłaszcza, że towarzyszy przez większość płyty.
Na pewno wielki wpływ na taki stan rzeczy ma obecność instrumentów klawiszowych, które generują hipnotyczną aurę, pełną mar, złudzeń i zniekształceń.
To atmosfera, która ma wiodące znaczenie w przypadku utworów takich jak ‘Hipokamp’ czy ‘Niepokój’ (!!!) – oba definiują tę nową jakość muzyki Marka Napiórkowskiego.
Syntezatory grają bardzo minimalistycznie, ale ich zapętlenia i idealne proporcje powodują, że między nuty wkrada się dużo pochmurności.
Miękkie podrażnienie. Niby nie boli, ale czujemy obecność czegoś nieznajomego. Jednakże to nieznajomość fascynująca. Niezmaterializowana, ale odczuwalna.
Tkwimy w bezruchu by nie przerwać tej emanacji nowej energii, którą niesie ze sobą.
Urzekł mnie fakt jak doskonale Marek Napiórkowski wpasował partie gitary w ten klimat. To musiało być mierzone co do nuty, ponieważ jest idealnie tam gdzie powinna być.
I słyszalna w taki sposób, że nie tracimy uwagi na wsłuchiwanie się.
Aranżacyjne mistrzostwo.
To już nie kwestia akordu czy dwóch tylko całej partytury.
Inna sprawa to odcień tego co gra Napiórkowski – tu zaszła, moim zdaniem, największa zmiana. Możliwe, że to tylko kwestia przesunięcia o centymetr na gryfie gitary niemniej, szalenie istotna i wynosząca ten materiał na zupełnie inny poziom odczuwania.
Każde słowo można zagrać na wiele sposobów i tu właśnie mamy do czynienia z taką różnicą.
Jest ciemniej, ale za to zdecydowanie bardziej magnetyzująco.
Nie ma też znaczenia czy jest to pędzący ‘Brainstorm’, przyspieszający ‘Flashback’ czy zaskakujący cover ‘Space Oddity’ Davida Bowie – swoisty miraż rozpościera się przed nami w całej swojej rozciągłości od pierwszej do ostatniej sekundy.
Zmiany tempa, kaskady dźwięków, nagłe wyciszenia, swobodne otwieranie i zamykanie ambientu powoduje, że nie mamy możliwości złapania pełnej ostrości tego co słyszymy.
To zmętnienie jest wypadkową stylu gry każdego muzyka, który wziął udział w nagraniach.
Przemawiają oni wszyscy jednym, bardzo spójnym językiem dzięki czemu ‘Hipokamp’ jest tak konsekwentny i uzależniający.
Nie zmienia tego nawet nieco pastiszowy wydźwięk ‘Profesor Kuppelweiser’, który rozjaśnia nieco przestrzeń swoją (pozornie) roztańczoną lekkością.
Warto w tym miejscu wspomnieć o niezwykle wyrazistych partiach instrumentów perkusyjnych, które w czujny sposób budują nastrój lub napędzają galop utworów.
To niewątpliwie bardzo jaskrawy element na ‘Hipokamp’, który w każdej innej sytuacji nadałby nieco latynoski, gorący styl, ale tutaj właśnie, w połączeniu z pozostałymi instrumentami jego obecność wypada frapująco i świetnie wypełnia horyzont rytmiczny płyty.
Zresztą sama gra bębnów ma na ‘Hipokamp’ fundamentalne znaczenie – utwór po utworze cierpliwie i niezwykle metodycznie budują nastrój. To taki poziom wirtuozerii, na którym perkusista świetnie rozumie ideę nadrzędną i nie wprowadza niepotrzebnego zamieszania, grając tak by wyeksponować każdy takt tej magicznej opowieści.
I robi to po prostu perfekcyjnie używając przy tym rozmaitych stylów inkrustując całość materiału.
Równie rewelacyjnie funkcjonuje saksofon, który dosłownie maluje klimat w wielu miejscach stanowiąc często o wyjątkowości poszczególnych fragmentów, ale nie przepycha się na pierwszy plan, nie wybudza słuchacza…zamiast tego dodaje kolejne fascynujące odcienie.
Miałem okazję słyszeć ‘Hipokamp’ na żywo, tuż po faktycznej premierze tej muzyki w 2019 roku i najpiękniejsze było to, że całemu zespołowi udało się przenieść tę lekko mistyczną aurę do formatu koncertowego. To pokazuje jakość tej płyty i sposób w jaki oddziaływuje ona na zarówno muzyków jak i publiczność.
Bardzo wyrazista płyta w dorobku Marka Napiórkowskiego.
Niemalże koncepcyjna zarówno w warstwie brzmieniowej jak i czysto wykonawczej.
Wiele tu momentów pełnych zadumy, takiego dobrego zawieszenia.
Kiedy miną, budzimy się jak z chwilowego letargu nie wiedząc nawet kiedy do tego doszło.
‘Hipokamp’ wciąga co prawda bardzo powoli i delikatnie, ale jednokierunkowo.
Zapadamy się między tymi nutami niczym w rozpływającym marzeniu, które miękko obezwładnia przy każdej próbie poderwania.
Wyłącza umysł pozostawiając nas sam na sam z iluzją mikroskopijności naszych problemów.
Bardzo potrzebna muzyka.
#jazzmotional
Last modified: 2024-03-22
